Nieuw-(Zee)land, nieuw avontuur!

Na afscheid te hebben genomen van mijn allereerste auto, Erik en daarna Australië, ging ik een totaal nieuw avontuur aan. Daar stond ik dan, met mn backpack in Auckland, Nieuw-Zeeland. Helaas geen vrijheid om het land zelf te verkennen in een auto. Deze keer ging ik per bus, de wat socialere manier van reizen.

We zijn vrijwel meteen met de bus naar het noorden afgereist. Helaas werden we ook verwelkomt met typisch Nieuw-Zeelands weer.. Regen! De busmaatschappij waar we mee reisden noemde zichzelf 'Stray, off the beaten track'. Ze hebben zichzelf meteen bewezen, want na nog geen twee uur in de bus stopten we bij een vogelopvang en hebben we de eerste kiwi gezien en zelfs aangeraakt! Dit schijnt heel bijzonder te zijn, want veel Kiwi's (zo noemen Nieuw-Zeelanders zich) hebben zelf nog nooit een kiwi gezien. Eerste busstop was in Pahia, de plaats waar een paar honderd jaar geleden voor het eerst voet aan wal werd gezet. Als je dan in het noorden bent moet je natuurlijk ook helemaal naar de top gaan, Cape Reinga. Fantastisch uitzicht! En in Te Paki hebben we ons op een bodyboard van mega hoge duinen af laten glijden, ofwel gesandboard. Ondanks dat het moeilijker is om van alles te genieten met slecht weer, maken we er toch maar het beste van!

Noorden check, tijd om af te zakken naar het zuiden. Hahei, wauw! Wat een fantastisch strand. En wat is het water hier blauw! Dat had ik helemaal niet verwacht. 's Avonds heeft Stray ons hier met een aantal scheppen meegenomen naar 'Hot water beach'. Als je hier een kuil in de grond graaft op het strand creëer je je eigen hotpool. Bizar! En echt extreem heet op sommige plekken. Wel apart, lig je daar met zo'n honderd vreemden in zanderige bubbelbadjes te chillen op het strand. Via Raglan zijn we vervolgens naar Rotorua gereisd en daar begonnen de excursies. Nieuw-Zeeland staat bekend om zijn extreme sporten, dus laten we daar dan ook maar aan deelnemen! Te beginnen met black water rafting. Op rubber bandjes door de Waitomo grotten. Grotten vol met glowworms! Diep onder de grond en toch worden de gangen verlicht met een sterrenhemel van glowworms. Heel indrukwekkend. En wat komt er na black water rafting? Juist, white water rafting. En dat van de hoogste waterval waarvan je ter wereld kun raften, 7 meter! Flinke duik gemaakt en niet omgekiept, missie geslaagd! De opvolgende nacht verbleven we in Lake Aniwhenua, een unieke locatie waar we een heerlijke maaltijd kregen in een traditionele grondoven bereidt.

Langzaamaan werd het ook steeds gezelliger met de groep in de bus, aangezien je ondertussen al een tijdje samen reist. Onze volgende missie was het wandelen van de Tongariro Crossing. Een, zoals de naam al zegt, crossing tussen de alpen van 19,4 kilometer. We hebben ons hier fysiek en mentaal op voorbereidt in Whakaroo op een gezellige boerderij, Blue Duck Station. Tas gevuld met flink wat krachtvoer en daar gingen we dan. Bij de start aangekomen moest eerst nog bekeken worden of we wel mochten gaan, het weer was namelijk extreem slecht. Na een kwartier wachten kregen we de mededeling dat we mochten gaan, maar dat het heel zwaar, koud en nat ging worden. Ook moesten we als groep bij elkaar blijven. Je begrijpt natuurlijk wel dat de helft van de groep nu afgevallen was. Maar met 19 diehards bleven we over. Extra kleding gehuurd en klaar voor de start, spannend! De eerste 6 kilometer waren dodelijk, de naam 'devil staircase' hebben ze niet overdreven. Regen, wind, ik weet niet hoeveel traptreden en steile rotsbeklimmingen.. Pff.. waar was ik aan begonnen?! Gelukkig zat het zwaarste gedeelte erop. Het koudste gedeelte kwam eraan. Bovenop de top vroren m'n handen eraf en heb ik m'n leven nog geriskeerd voor een weggewaaide handschoen. Met een zicht van 2 meter was dit geen mooie wandeling, maar een bootcamp. Doorgaan en afzien! We hebben het alle 19 gered en zijn als een groep gefinisht. Ondanks dat het uitzicht tegenviel, is het feit dat we zo hebben afgezien en als groep gefinisht zijn (binnen 6 uur) een fantastisch gevoel! Met heel veel spierpijn zijn we de volgende dag in de hoofdstad Wellington aangekomen. Dit was ook het onderste punt van het noorder-eiland, dus na een paar dagen feesten, rusten en winkelen zijn we op de ferry gesprongen naar het zuider-eiland.

We vielen meteen met onze neus in de boter met prachtig weer in Abel Tasman national park, waar we 2 dagen mochten genieten. Dapper als ik ben ben heb ik een wandeling van 25 kilometer gemaakt en die was geweldig! Ben hier een echte hiker geworden. Van prachtig weer en mooie stranden gingen we door naar de sneeuw en gletsjers, Franz Joseph. De helikopter-hike, waar ik me zo op had verheugd, was helaas gecanceld vanwege het slechte weer. Wat kan dat weer hier toch snel omslaan! Dus ik heb zelf maar een wandeling gemaakt en de gletsjer ook van 'redelijk' dichtbij gezien. Dit was helaas niet zo indrukwekkend als ik gehoopt had. Na het gletsjerfestijn zijn we doorgegaan via het schattige en mooie Wanaka naar Queenstown, de adrenaline hoofdstad! Nadat ik mijn bankrekening had gecheckt en niet kon beslissen wel bungy-jump ik wilde doen, heb ik besloten er twee te doen. Als klap op de vuurpijl kreeg ik er zo goed als gratis ook nog een canyon-swing bij. Ben begonnen met de kleinste bungy-jump, van een 43 meter hoge brug. Ze noemen het ook wel de 'originele bungy', omdat dat de plek is waar voor het eerst ter wereld commercieel gebungy-jumpt kon worden. Stress-controle level 99! Verstand op nul en gaan! Dus dat deed ik en ik vond het geweldig! Keek al uit naar de 'grote' bungy-jump de volgende dag. Hier sprong ik van 134 meter hoog tussen de bergen. Wat een geweldig gevoel. Een echte persoonlijke overwinning, dat is het. Als kers op de taart heb ik samen met m'n reismaatje Mariëlle de swing van 70 meter hoog gedaan, een soort schommel die plots naar beneden klapt. Na al deze adrenaline hebben we onszelf verwend met de welbekende 'Fergburger'. Queenstown is een stad waar iedereen van de bus zo'n 4 dagen blijft om te stappen en te chillen. Dit hebben we dan ook gedaan. Met nog een dagtour naar Milford Sound ertussenin. Één van de wereldwonderen! Indrukwekkend! Nieuw-Zeeland is een grote brok aan overweldigende natuur, waar je je als mens heel klein voelt en ook bent. Alleen met staren kun je al uren verdwalen, laat staan in het echt!

Na al deze gekkigheid in Queenstown werd het tijd om onze opmars naar boven te maken. Queenstown was namelijk de meest zuidelijke stop voor ons op het zuider-eiland. Door naar Mount Cook, de hoogste berg van het land! Uiteraard weer tijd voor een hike. En dat heb ik geweten.. In m'n korte broek in een gigantische hagelbui terecht gekomen. Ijs en ijskoud was het en het zicht was ook om te huilen, geen succes dus. Ik kreeg steeds meer heimwee naar Australië en het fijne klimaat daar..

M'n laatste trip in Nieuw-Zeeland heb ik gedaan in Kaikoura. Een vistour. We hebben kreeftenkooien opgehengeld en ze daarna lekker op mogen peuzelen. We hadden zelfs een octopus gevangen. Maar die hebben we, nadat we er wat mee hadden gespeeld, teruggegooid. Met wat flessen wijn en heel wat kreeften hebben we een hele leuke avond gehad bij deze kiwi's thuis. Helaas was het hierna een lange en saaie weg terug naar Auckland. Ferry over en rijden maar. Nieuw-Zeeland zat er weer op. Wat een gekkenhuis is het geweest! Iedere dag vroeg op, iedere dag naar een nieuwe plaats, iedere dag geweldige dingen zien, iedere dag leuke mensen ontmoeten.. Reizen is geen vakantie, reizen is hard werken! Vandaar dat dit verhaal zo is volgepropt met alle belevenissen. Ik heb geen tijd kunnen vinden het eerder op te schrijven. Ik was veel te druk met het meemaken!

Ondertussen ben ik weer teruggevlogen naar Sydney. En ook alweer door naar Alice Springs om te gaan werken. Helaas is dat was anders gelopen dan ik had gehoopt, maar daarover in mijn volgende verhaal meer..



~Wie verre reizen doet, kan veel verhalen~