Uluru.. Het kersje op mijn reis

Eindelijk weer wat tijd gevonden om over mijn, vrijwel laatste, avonturen in Australië te vertellen. Ja, er komt helaas langzaamaan al een einde aan.

Mijn drie-daagse trip naar Uluru in Alice Springs zie ik dan ook als het kersje op m'n reis. In eerste instantie was ik naar Alice Springs gevlogen om te gaan werken. In m'n vorige verhaal had ik het al gezegd, maar dat is helaas niet zo gelopen als verwacht. Nog voordat ik op het vliegtuig naar Alice Springs was gestapt, werd ik via Facebook door een oud-werknemer gewaarschuwd voor de eigenaar. Hij scheen nogal een 'vreemde vogel' te zijn. Nadat dit meisje me had opgehaald op het vliegveld in Alice Springs en me nog wat details had verteld heb ik besloten de baan af te zeggen. Ik wilde niet het risico lopen dat er wat zou gebeuren in de middle of nowhere, zonder telefoonbereik en zonder auto. Dan is het toch het beste om te luisteren naar een waarschuwing van een vreemde en geen risico te lopen.

Goed, daar zat ik dan in Alice Springs. Mijn geld zo goed als op, geen baan en geen plan meer. Ach.. Ook dat kan soms zijn charmes hebben! Als een gek ben ik op zoek gegaan naar een nieuw baantje in de omgeving en ik had zelfs alweer contact opgenomen met m'n oude baantje, the Bark Hut. Die wilde me maar al te graag terug hebben, dus ik had gelukkig weer wat achter de hand. Maar ik wilde graag een nieuwe uitdaging!

Eerst maar een drie-daagse tour naar Uluru geboekt. Nu ik er dan toch was.. Kon ik er maar beter alles uithalen wat erin zat! De trip was geweldig. We zijn direct naar Uluru gereden en hebben daar genoten van een bijzondere zonsondergang Ein-de-lijk zag ik die rots dan in het echt! Wat heb ik daar veel over gedroomd. Toch een stukje ultiem Australië voor mij! Je ziet het op/in zoveel plaatjes, posters, tv-programma's. En nu liep ik zelf door de ansichtkaart. Heel indrukwekkend. Na 's nachts midden in de woestijn in een zogeheten 'swag' te hebben geslapen, mochten we er weer vroeg uit voor de net zo mooie zonsopgang. Ik hoor je denken: Wat is een swag? Een swag is een welbekend Australisch kampeeritem. Het is een soort van tent, slaapzak, matras ineen. Kort gezegd je ligt gewoon op een matras onder de sterrenhemel en in geval van regen kun je je lijkenzak dichtritsen. Niet nadenken over slangen, schorpioenen en andere insecten. Gewoon genieten van een unieke ervaring! Tourdag 2 gingen we naar Kata Tjuta, een bijna net zo mooie rots in de omgeving. We hebben veel gewandeld en dit viel me zwaar. Van Nieuw-Zeeland terug naar de 40 graden was even omschakelen. Gelukkig had ik een vliegennet voor over m'n hoofd, dus geen last van de honderden vliegen om me heen. Wel veel jaloerse gezichten van mensen die te trots waren er 1 te kopen, maar achteraf spijt hadden! Afsluiter van de tour was een hele vroege wandeling in Kings Canyon. We begonnen nog voor zonsopgang, om de hitte voor te zijn. Wederom, geweldig! Het Koembaja-gehalte was heerlijk hoog tijdens deze 3 dagen. In een swag slapen, op een kampvuur koken en veel wandelen in de woestijn. Een supergave manier om Uluru mee te maken/te zien!

Ook het geluk stond weer aan m'n zijde, want ik had een nieuw aanbod voor een baan. Ochtendkok in een resort op een eiland in de buurt van Darwin. Het aanbod zag er zo goed en wel-georganiseerd uit, dat het eigenlijk te mooi om waar te zijn leek. Na mezelf erin te hebben verdiept, had ik besloten de uitdaging aan te gaan. Een nieuwe uitdaging, in plaats van de oude baan. Ik had er weer helemaal zin in! Ik moest mezelf alleen nog op het eiland zien te krijgen en aangezien m'n bankrekening het een beetje zwaar begon te krijgen besloot ik te kiezen voor de goedkoopste manier om in ieder geval richting Darwin te komen, liften. Hoppa, de volgende dag had ik via internet al een lift gevonden. Samen met een frans meisje ging ik een camper 'relocaten'. Dit betekent dat je de camper gratis van A naar B brengt, je moet alleen de benzine zelf betalen. Dikke prima, het was in ieder geval goedkoper dan vliegen. Het was wel een grote verrassing toen we de camper zagen, want het was een super-de-luxe 6-persoons gigantische camper. Voor de twee dagen waarin we ermee naar Darwin zijn gecrost voelde ik me een rijke backpacker. Koelkast, toilet, douche.. Beide ons eigen tweepersoonsbed, alles zat erop en eraan!

Vanuit Darwin ben ik in een klein vliegtuigje gestapt, die me samen met 6 aboriginals naar Groote Eylandt bracht. Het enige wat door m'n hoofd ging tijdens de 1,5 uur durende vlucht was: 'Waaaar gaat dit avontuur in hemelsnaam heen?' Eenmaal aangekomen op het 'vliegveld', kon je je bagage oppikken van een aanhangwagen. Gelukkig, daar stond het busje van Dugong Beach Resort op me te wachten. Samen met nog twee nieuwelingen werden we naar het resort gebracht. Het avontuur werd groter en groter toen we hoorde van een cycloonwaarschuwing en alle stroom in het resort bij aankomst uitgevallen was. Onderweg is me pas duidelijk geworden hoe de vork in de steel zit op dit eiland. Aboriginals bezitten het eiland, de enige reden dat hier blanken zijn is vanwege een manganese mijn. Alle blanken op dit eiland werken dan ook in of rondom deze mijn. Of net als ik, om de mijnwerkers te voeren/verzorgen in het resort. Werk maakt werk. Maargoed, vanwege de aboriginals op het eiland mag je niet zomaar overal komen. Er zijn bepaalde gebieden waar zij wonen, waar je niet zonder toestemming heen kan. Ook is het eiland alcoholvrij, om het allemaal wat gezelliger te houden onder elkaar. Niet dat dat mogelijk is, maar de poging is leuk. Ik woon in het resort, in een heel mooi kamertje en alles is hier top geregeld. Het resort ligt in het 'blanken-dorp', waar ook een zwembad, fitnesszaal en bar zijn. Alles is hier om een of andere reden gratis, mij hoor je niet klagen! Ondanks dat ik hier ook aardig wat vrije tijd heb, voelt het een beetje als een gevangenis. Het is zo extreem klein(schalig) en er is niks te doen/beleven. Wat het leven ook wel weer heel makkelijk maakt. Ik probeer er maar van te genieten, want zo'n simpel leventje als hier ga ik denk ik nooit meer meemaken. En hey, ik kan nu wel zeggen dat ik in Australisch meest remote-area heb gewerkt, want dit staat op de ranglijst van meest afgelegen werkgebieden in Australië. Als ik hier kinderen zie spelen, kan ik me niet voorstellen hoe die hier opgroeien. Compleet wereldvreemd.

Ik werk dagelijks van 4 uur 's ochtends tot meestal 12 uur 's middags als ochtendkok in de keuken. Daarna is het zwembad, eten en vroeg naar bed. Het werk is erg zwaar, maar de centen zijn het meer dan waard! En het is natuurlijk lekker om met wat geld thuis te komen in plaats van bankroet. Collega's zijn erg leuk, maar wederom een vreemde manager. Lijkt wel of alle australische leidinggevenden geen verstand van zaken hebben. Nog maar 2 weken werken en dan ga ik nog voor een korte roadtrip. Om de goede reisvibe terug in m'n systeem te krijgen, voordat ik vrijdag 23 mei weer voet op nederlandse bodem zet!



~Er is geen weg zo vlak of je struikelt wel eens~